Le Dôme Café

Kahvehaneler, caféler günlük hayatımızın bir parçası... iş için olsun, arkadaşlarımızla buluşmak için olsun hayatımızın çoğunun geçtiği yerlerden biri... yıllar önce de şimdi de... gerek sevdiklerimizle buluştuk, gerek fikirler tartışıldı, gerek kararlar alındı bu kafelerde...

Le Dôme Cafe'de Paris'te ünü bilinen kafelerden...

Matisse- Henri Bresson ve nicelerinin yolu burada kesişti...

Minik bir hikaye var hep anlatılan...

Buyrunuz...

Cumartesi sabahı Paris'te yürüyor. Bir süre sonra her şey aynı görünüyor. Binalar, insanlar, sokaklar, arabalar… dünyada hangi şehre giderse gitsin. Bir saat daha yatakta kalmalıydı. Bacakları yaşlı hissediyordu. Kaç yıl daha bu sokaklarda yürüyebilir ve aynı şeyleri Paris binalarının arka planında fotoğraflayabilirdi ki?

“Bundan sıkıldım,” diye düşünüyor ve yürürken “Resim yapmaya başlamalıyım” diye homurdandı. Gözü, bir pencere çerçevesiyle oynayan bir güneş ışını yakalıyor, yorgun bacaklarını unutup daha önce hissettiği bu duyguyu kaybediyordu.

Kısa bir süre içerisinde doğru açıyı yakalamak için bacaklarını hızla hareket ettirmek; Paris'in ilginç görünmesini imkansız kılıyordu. İyi bir açıyı yakaladı... “Bu işe yarıyor” diye düşündü, kendinden memnundu.

Kısa bir süre için hayatın tüm kargaşasını unuttu. Ruh hali şimdi çok iyimserdi, kararlı yürüyor, bir kahve içiyor ve anın tadını çıkarıyordu...

Caddenin karşısına giderken, bisikletindeki yola çıkan takım elbiseli bir adamın bir fotoğrafını çekiyor... Adama gülümsüyor...

Kahve üzerine, zihninde küçük bir konuşma hazırladı...

İleride gerçekleştireceği bir röportaj için, belki bir konferans için genç öğrencilere ve ya akşam yemeğinde La Dome'daki arkadaşlarına...

“Mumbai, New York veya Paris olması önemli değil...

Her zaman insanlar, binalar ve ışıklar oradadır ve daha önce birçok kez aynı görünse bile, kişi her zaman bir köşede yeni bir fotoğraf bulabilir. ”

O yenilenmiş bir adam ve her zaman da böyle olmuş gibi hissediyordu...

He walks in Paris Saturday morning. After some time, it all looks the same. Buildings, people, streets, cars … it’s the same whichever city he goes to in the world. He should have stayed in bed for one more hour. The legs feel old. How many more years can one walk these streets and photograph the same things with the same backdrop of Parisian buildings?

“I’m tired of this,” he thinks and as he walks, he’s grumbling “I should start painting instead.” His eye catches a sunbeam playing with a window frame, and he forgets his tired legs and loses this feeling that he’s done it all before.

For a brief moment he forgets the impossible in getting Paris to look interesting as he quickly moves his legs to work the right angel. He got a good one. “This works”, he thinks, happy with himself.

For a brief moment he forgot all the travesties of life. His mood is very optimistic now, he walks determined, he feels like having a coffee and enjoying the moment. As he heads across the street, he snaps another photo of a man in a suit striving up the road on his bicycle. He smiles to the man.

Over coffee, he prepares a little speech about it in his mind. For a future interview, perhaps, a lecture to young students, or for his friends at La Dome tonight when they have dinner.

“It doesn’t matter if it’s Mumbai, New York or Paris. There are always people, buildings and light, and even when it looks the same as so many times before, one can always finds a new photo around the corner.”

He’s a renewed man, and he feel as if he has always been like this...

#coffeetime #coffeestory #onceuponatime #paris